ไม่ ชาวไลบีเรียในต่างประเทศไม่ใช่พลเมืองอินเทอร์เน็ตและไม่ได้มีความสำคัญในประเด็นระดับชาติ พวกเขากำหนดทิศทางของประเทศให้ดีเป็นส่วนใหญ่ เป็นเรื่องที่ยุติธรรมที่จะบอกว่าพวกเขามีอิทธิพลต่อการตัดสินใจที่สำคัญทุกอย่างที่เกิดขึ้นในประเทศอย่างแข็งขัน นอกจากนี้ สิ่งที่คนพลัดถิ่นสามารถนำมายังไลบีเรียได้นั้นยิ่งใหญ่กว่าผลรวมของความกลัวที่ชาวไลบีเรียในท้องถิ่นมีต่อเพื่อนร่วมชาติในต่างประเทศ!นอกเหนือจากธรรมาภิบาลที่มีความรับผิดชอบแล้ว โอกาสที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของไลบีเรียในการฟื้นฟูเศรษฐกิจยังอยู่ที่พลเมืองพลัดถิ่น! หากไลบีเรียจริงจังกับการเติบโตอย่างแท้จริง ไลบีเรียจะต้องใช้ทุกกลยุทธ์เพื่อควบคุมความสามารถของพลเมืองของตนในต่างประเทศ ซึ่งไม่จำเป็นในรัฐบาล แต่เพื่อส่งเสริมการค้า เพิ่มทุนมนุษย์ และการลงทุนในท้องถิ่นโดยเฉพาะ เนื่องจากขาดแคลนทรัพยากรและความเชี่ยวชาญในท้องถิ่นที่จำเป็นต่อการสร้างการเติบโตและรายได้ที่มีความหมายที่เราต้องพัฒนา ทางการต้องออกแบบแผนแม่บทที่มุ่งไปที่ Diaspora Liberians เช่นเดียวกับพี่น้องของเราในกานาที่ซึ่งผู้คนนับพันล้านหลั่งไหลเข้ามา ในต่างประเทศ ไลบีเรียต้องการเมืองหลวงพลัดถิ่น อย่างดีที่สุดและฉลาดที่สุดเพื่อช่วยจุดประกายการปฏิวัติการพัฒนา!
ตรงกันข้ามกับสิ่งที่ชาวไลบีเรีย
ส่วนใหญ่ที่กลัวการแข่งขันในตลาดงานเชื่อ ชาวไลบีเรียที่กล้าได้กล้าเสียในต่างประเทศไม่ได้กลับบ้านเพื่อรับตำแหน่งทางการเมือง ส่วนใหญ่มาเพื่อสร้างงานและสนับสนุนนวัตกรรมทางสังคม วัฒนธรรม การเมืองและเศรษฐกิจของชาติ! บทบาทพลัดถิ่นไลบีเรียไม่ควรจำกัดให้ส่งเงินโอน นอกจากนี้ยังสามารถส่งเสริมการค้าและการลงทุนโดยตรงจากต่างประเทศ กระตุ้นผู้ประกอบการและนวัตกรรม ถ่ายทอดทักษะและความรู้ ทำหน้าที่เป็นตาหูของชาติสู่โลกภายนอก แต่ที่สำคัญที่สุด สามารถขับเคลื่อนการพัฒนาเศรษฐกิจของประเทศได้หากการตัดสินใจนโยบายท้องถิ่นที่ถูกต้อง ดำเนินการด้วยความจริงใจที่สูงขึ้น
นอกจากนี้ การมีส่วนร่วมของผู้พลัดถิ่นที่เพิ่มขึ้นในที่สาธารณะยังก่อให้เกิดประโยชน์ทางเศรษฐกิจและสังคมอย่างมหาศาลต่อการดำเนินงานในท้องถิ่น การปรากฏตัวของพวกเขายังสามารถกีดกันการทุจริตเนื่องจากพวกเขาส่วนใหญ่คุ้นเคยกับการทำธุรกิจในลักษณะที่ปราศจากการทุจริต อย่างไรก็ตาม ไม่มีข้อเสนอแนะว่าผลประโยชน์เหล่านี้เป็นไปโดยอัตโนมัติ พลเมืองในต่างประเทศโดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศที่พัฒนาแล้วนั้นอยู่ในกลุ่มเศรษฐกิจและสังคมที่สูงกว่าเมื่อเปรียบเทียบในระดับท้องถิ่น และด้วยเหตุนี้ มักจะไม่เห็นด้วยกับการทำธุรกิจ “ใต้โต๊ะ” และมีการเข้าถึงที่มากขึ้นและ “ประตู” เปิดให้พวกเขามากกว่าคนไลบีเรียในท้องถิ่น .
การปรากฏตัวของไลบีเรียที่ร่ำรวย
มากขึ้นมักจะช่วยยกระดับทุกแพลตฟอร์มในประเทศ สร้างรูปแบบใหม่ของการคิดเชิงบวกและมาตรฐานการครองชีพที่สูงขึ้น อย่างไรก็ตาม กลยุทธ์ของรัฐบาลที่มีหลายแง่มุมซึ่งมุ่งเป้าไปที่ความพยายามของพลัดถิ่นสามารถขยายวิสัยทัศน์ระดับชาติโดยรวม เช่น สิ่งที่เราเห็นในกานา ไนจีเรีย รวันดา ฯลฯ กลยุทธ์เหล่านี้สามารถช่วยพัฒนาเครือข่าย เปิดแนวใหม่ของการสื่อสารและความร่วมมือของทั้งสองฝ่าย ส่งเสริมการลงทุนโดยผ่อนคลายอุปสรรคทางกฎหมายและอุปสรรคอื่นๆ ซึ่งจะเป็นการเพิ่มกระแสเงินสดข้ามพรมแดน การดำเนินการนี้จะช่วยจัดระเบียบและลดความพยายามในการโอนเงินผ่านการปรึกษาหารือกับรัฐบาลท้องถิ่น ลดต้นทุนการโอนเงิน และเสริมสร้างความสมบูรณ์ของระบบการเงินและการลงทุนของเรา
จากสิ่งที่เรารู้เกี่ยวกับไลบีเรียพลัดถิ่นโดยเฉพาะผู้ที่อาศัยอยู่ในสหรัฐอเมริกา รัฐบาลไลบีเรียสามารถรับประโยชน์มากมายจากพลเมืองต่างประเทศของตน หากได้จัดทำแผนโดยมีเจตนาที่คำนวณแล้วเพื่อเพิ่มการบริโภคของรัฐบาล
เรารู้อะไร? มีชาวไลบีเรียและผู้คนประมาณ 1.2 ล้านคนที่มีมรดกไลบีเรียกระจัดกระจายอยู่ทั่วโลก โดยส่วนใหญ่เรียกว่าบ้านของสหรัฐฯ ชาวไลบีเรียโดยเฉลี่ยในพื้นที่ที่พัฒนาแล้วเหล่านี้ ซึ่งรวมถึงออสเตรเลีย สหราชอาณาจักร บางส่วนของยุโรปตะวันตก และเกาหลีใต้ ทำเงินได้ประมาณ 40,000 ดอลลาร์/ปี เปรียบเทียบกับรายได้เฉลี่ย 600 ดอลลาร์ต่อหัวในไลบีเรีย!
จำนวนเงินนี้เท่ากับค่าเฉลี่ยประมาณ 24 พันล้านดอลลาร์ (สองหมื่นสี่พันล้านดอลลาร์สหรัฐต่อปี – 600k*40k! โปรดทราบว่าหกแสนคนถูกเลือกโดยพลการเพื่อเป็นตัวอย่าง และเนื่องจากไม่ใช่ทุกคนที่ทำงานหรือมีรายได้ – ตัวเลขนี้อาจมากได้ สูงขึ้น อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเพียงการประมาณการอย่างระมัดระวังและเพื่อให้ผู้อ่านได้มีความคิด)! $24B/ปีนี้เป็นสิบสองเท่าของ GDP ทั้งหมดของเรา (Gross Domestic Product – ไลบีเรียประมาณ $2B/ปี) เหตุใดรัฐบาลจึงพอใจกับเงินจำนวนเล็กน้อย 400 ล้านดอลลาร์ในการโอนเงินเมื่อเปรียบเทียบกับโครงการขนาดใหญ่ เหตุใดจึงไม่มีกลยุทธ์ในการเพิ่มจำนวนนี้อย่างมาก
